This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

The page of Pilch, Jerzy , Polish biography

Image of Pilch, Jerzy
Pilch, Jerzy
(1952–)
 

Biography

Jerzy Pilch (ur. 1952); prozaik i publicysta, przez długie lata stały felietonista "Tygodnika Powszechnego", a do roku 1999 - tygodnika "Polityka", gdzie przeniósł swą rubrykę felietonową. Początkowo uniwersytecki polonista i rzutki krytyk literacki praktyce artystycznej oddał się stosunkowo późno. Debiutował zbiorem opowiadań Wyznania twórcy pokątnej literatury erotycznej (1988), w którym najchętniej widziano swoistą kroniką krakowskiego życia towarzyskiego lat 80. Książka ta przyniosła mu prestiżową nagrodę Fundacji im. Kościelskich. Z początkiem lat 90. wszedł w skład redakcji niezwykle cenionego i zasłużonego dla kultury polskiej "Tygodnika Powszechnego". Stał się jego stałym felietonistą. Najcelniejsze utwory ogłoszone na łamach tego czasopisma zebrał w tomach: Rozpacz z powodu utraty furmanki (1994), Tezy o głupocie, piciu i umieraniu (1997) i Bezpowrotnie utracona leworęczność (1998). Autorskim "wynalazkiem" Pilcha jest to, że dokonał on niezwykłej syntezy gatunków: jego felietony stały się miniaturami literackimi, zostały przez niego wyrwane z obszaru publicystyki i zyskały status w pełni autonomiczny. Wcześniej, a może równolegle, względy publiczności literackiej zdobył Pilch tradycyjnymi powieściami Spis cudzołożnic (1993) i Inne rozkosze (1995). Proza Pilcha, a po części także jego wyśmienita felietonistyka, opiera się na groteskowo przetwarzanych doświadczeniach autobiograficznych. Pisarz najchętniej nawiązuje do czasów beztroskiego dzieciństwa, jakim cieszył się w małej górskiej miejscowości Wisła, zdominowanej przez ludność ewangelicką. Nie jest to jednak twórczość sentymentalna. Raczej podszyta gorzką nostalgią, zadumą nad upływającym czasem i wszechobecną śmiercią. Nieco mylący może być wypracowany przez autora styl - lekki i zarazem wyszukany, pełen słownych gier i konceptów, a przy tym skrajnie ironiczny. W istocie jednak dowcipna i językowo atrakcyjna proza Pilcha jest pisarstwem bardzo serio. Zwłaszcza tam, gdzie pisarz sporo mówi o sobie - jak w powieści Tysiąc spokojnych miast (1997), w której podejmuje nostalgiczną wyprawę w lata 60, ku pogodnemu dzieciństwu, ale i po to, by przypomnieć postać zmarłego ojca, jak w najgłośniejszym swoim utworze, wyróżnionym Nagrodą Nike w r. 2001, Pod mocnym aniołem (2000), gdzie z kolei opowiada o piekle alkoholizmu, a właściwie o tysięcznych kłamstwach pijaków, których łgarstwa narrator przyrównuje do zmyśleń literackich.

Literature ::
Translation ::

minimap