Kochanowski, Jan (1530–1584) Művek Bibliográfia   cz de en hu pl

Életrajz

Jan Kochanowski (1530–1584) był największą poetą polskiego renesansu. Jego poezja „klasyczna, przejrzysta, stanowi po prostu akt doskonałego porządkowania języka. Toczy się, by tak rzec, naturalnie, bez żadnego szególnego wysiłku; można by ją nazwać czystym oddychaniem polszczyzny” – pisał o nim Czesław Miłosz.
Urodził się w szlacheckiej rodzinie. Wpisał się na Akademię Krakowską, potem spędził rok w Królewcu, a potem studiował klasyczną filologię w Padwie. Po latach studiów podróżował w Europie, zwiedził Rzym i Neapol, potem Marsylię i Paryż, a wreszcie powrócił do Polski i osiadł w swoim dziedzicznym majątku, Czarnolesie koło Lublina. Pierwsze swoje wiersze układał po łacinie, po powrocie do kraju zaczął pisać po polsku. Napisał poematy satyryczne na wzory antyczne i tworzył cały cykl fraszek, krótkich okolicznościowych kwierszyków. Zrobił prezkład, a raczej poetycką przeróbkę Psalmów Dawidowskich i napisał tragedię na temat aktualnego wydarzenia, ślubu kanclerza Zamoyskiego pod tytułem Odprawa posłów greckich.
W latach dojrzałych pisał pieśni na różne tematy, zarówno religijne i filozoficzne, jak i erotyczne. Charakterystyczny jest ich pogodny ton, spokojna afirmacja istnienia, ton bukoliczny. Sztuka poetycka Kochanowskiego osiągnęła najwyższe szczyty w Trenach, cyklu dziewiętnastu wierszy napisanych po śmierci jego córeczki. Subiektywnie opisuje tego, co przeżywa człowiek, który stracił dziecko: dzieje osobistego bólu.