Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną (Polish)
Gdzie spoglądam w swój telefon, na którym widnieje tekstowa wiadomość od Andżeli.
Więc bezzwłocznie dzwonię do niej. Raz dwa trzy. Ona wesolutka. Może jeszcze
pijana po przedwczoraj, od kiedy to właśnie ją poznałem. Mówię jej, że jest
bardzo piękna i bardzo ładna, że zachwyciła mnie jako dziewczyna i jako kobieta.
Różne takie męskie sranie w banie, bajery, telefony, piękna i ładna, i śliczna,
i również jednocześnie ładna. Mówię, że ma fajny charakter i to mi się w niej
podoba. Ona pyta jakiej słucham muzyki. Ja mówię, że każdej po trochu, że ogólnie
wszystkich rodzajów. Ona mówi, że też. Podsumowując fajnie nam się gada, dyskusja
jest na poziomie wysokim, kulturalnym. Nieco tematów o kulturze i sztuce, ona:
jakie lubię filmy, ja, iż jest bardzo urodziwa, ale najładniejszą to ma samą
twarz, lubię różne filmy, a najbardziej różne aktorki i aktorów. Iż ona sama
mogłaby zostać niezłą aktorką, modelką. Ona mówi, że ją świruję, ja mówię, że
jeśli mi nie wierzy, to jest to jej już sprawa, choć mogę przysiąc na świętego
Jakuba Szelę i wszystkich świętych. Ona na to odpowiada, że musi kończyć. Ja
na to, czy widziała „Szybcy i wściekli”. Ona, iż może tak, a może nie. Ja proponuję
spotkanie na video. Ona pyta, czy mam już jakąś dziewczynę. Ja mówię, że jeszcze
nie, ponieważ trudno mi się otrząsnąć po mym ostatnim związku, który był pełen
niezawinionej, wręcz tragicznej miłości skazanej na upadek. Ona na to, iż lubi
chłopców romantycznych, czułych, lecz równocześnie twardych i mrocznych. Z poczuciem
humoru, lubiących miłość, przygodę, spacery we dwoje, wspólne kolacje, długie
spacery we dwoje brzegiem plaży, długie wspólne rozmowy o wszystkim, romantyczne
przechadzki, pisanie długich listów, otwartych i z wesołym poczuciem humoru,
którzy będą dla niej prawdziwymi kolegami, przyjaciółmi, szczerymi, czułymi,
z gestem, z kulturą, ze sztuką, rozmowami szczerymi o przemijaniu. Ja odpowiadam,
że również lubię takowe dziewczyny, ładne, piękne, z poczuciem humoru, lubiące
szybkie kino akcji i dobrą muzykę do posłuchania, lubiące się bawić, potańczyć,
urodziwe, zgrabne. Ona mówi, czy nie świruję. Ja się obruszam. Gdyż jeśli już
coś mówię, to jest to prawda, chociażby przez sam fakt padających słów. A nawet
jeśli nie jest, to jeszcze może być. Wtedy ona pyta, czy wiem, że jest wojna
polsko-ruska na naszych ziemiach przy fladze biało-czerwonej, która się toczy
między rdzennymi Polakami a ruskimi złodziejami, którzy ich okradają z banderoli,
z nikotyny. Ja mówię, iż nic o tym nie wiem. Ona na to, że tak właśnie jest,
że się słyszy, że Ruscy chcą Polaków wycwanić stąd i założyć tu państwo ruskie,
może nawet białoruskie, chcą pozamykać szkoły, urzędy, zabić w szpitalach polskie
noworodki, by wyeliminować je ze społeczeństwa, nałożyć haracze i kontrybucje
na produkty przemysłowe i spożywcze. Ja mówię, że są to zwykłe świnie, zwykli
konfidenci.
Wtedy ona mówi, że musi kończyć. Pyta, czemu mówię takim głosem cichym, jak
gdyby ściszonym. Ja mówię, że moja matka tuż w pokoju obok śpi, gdyż jest na
zejściu. Ona pytá, na jakim zejściu moja matka jest. Ja mówię, że moja matka
to jest taka matka, która lubi sobie czasem przygrzać, ścieżkę do noska do pracy
czy na wieczór. Andżela się śmieje, mówi, że mam wesołe poczucie humoru, za
co mam u niej sto punktów na wejście. Ja mówię, że dzięki, że jeszcze pogadamy
o tym, gdyż jest fajna z charakteru i usposobienia, co mi się szczególnie bardzo
w niej widzi.
Publisher | Varsó, Lampa i Iskra Boża |
Source of the quotation | Wojna polsko-ruska pod flagą biało-czerwoną, p. 39–40. |
|
Lengyel-ruszki háború a fehér-piros lobogó alatt (Hungarian)
Ahol ránézek a telefonomra, amin még Andzsela szöveges üzenete villog. Azonnal
felhívom. Egy-két-há. Vidám. Talán még mindig részeg tegnapelőtt óta, amikor
megismertem. Én meg csak lököm neki, hogy így szép, meg úgy gyönyörű, hogy elbűvölt
mint lány és mint nő. Meg mindenféle ilyen férfias szir-szarral fűzöm, telefonok,
gyönyörű meg szép, csodás, és egyúttal gyönyörű. Azt mondom, tök jó arc, pont
ez tetszik benne. Megkérdezi, milyen zenét hallgatok. Azt mondom, mindenfélét
egy kicsit, tulajdonképpen bármilyen stílust. Ő meg mondja, hogy ő is. Szóval
végeredményben egész jól eldumálunk, magaskulturált szinten. Néhány kulturális
meg művészeti téma: milyen filmeket szeretek, én meg, hogy nagyon bájos, de
a legszebb az arca, szóval különféle filmeket szeretek, és még különfélébb színészeket
meg színésznőket. Meg hogy akár egész jó színésznő vagy modell is lehetne belőle.
Ő meg azt mondja, biztos csak szívatom, mire én, hogy ha nekem nem hisz, az
ő dolga, de akár Szent Jakub Szelára meg az összes szentre is esküdhetek. Erre
azt mondja, most le kell tennie. Erre én, hogy látta-e a Halálos irambant. Ő
meg, hogy szerinte igen, de az is lehet, hogy nem. Megkérdezem, nincs-e kedve
videózni. Erre megkérdezi, van-e barátnőm. Azt mondom, hogy még nincs, mert
elég nehezen épülök föl az előző kapcsolatomból, amely tele volt tragikus, tiszta
szerelemmel, ami bukásra volt ítélve. Erre ő, hogy imádja a romantikus fiúkat,
akik gyengédek, de mégis kemények és titokzatosak. Akiknek van humorérzékük,
szeretik a szerelmet, a természetet, a kettesben sétálást, a közös vacsorákat,
a hosszú sétákat a tengerparton, a nagy beszélgetéseket, a romantikus kirándulásokat,
a hosszú leveleket, a jókedvű, nyílt embereket, akik igazi barátok is közben,
gyengédek és őszinték, udvariasak, kulturáltak, a művészetet, meg az őszinte
beszélgetéseket az elmúlásról. Erre mondom, hogy én is imádom az ilyen lányokat,
akik gyönyörűek, szépek, van humorérzékük, szeretik a pörgős akciófilmeket,
meg a jó zenét, szeretnek szórakozni, táncolni, bájosak és gyönyörűek. Ő meg
mondja, hogy nem csak szívatom-e. Tiltakozom. Ha én kimondok valamit, az igazság,
már attól is, hogy kimondom. Vagy ha nem az, akkor lehet, hogy az lesz. Akkor
megkérdezi, tudom-e, hogy honunkban lengyel-ruszki háború dúl a vörös-fehér
lobogó alatt, az igaz lengyelek és a tolvaj ruszkik közt, akik meglopják őket
a zárjegyekkel meg a nikotinnal. Azt mondom, nem tudok semmit. Erre ő, hogy
hát ez van, hogy azt hallani, hogy a ruszkik ki akarják űzni innen a lengyeleket,
és egy orosz, sőt talán fehérorosz államot akarnak, be akarják zárni az iskolákat
meg a hivatalokat, meg akarják ölni a lengyel csecsemőket a kórházban, hogy
kiiktassák őket a társadalomból, és dézsmát meg sarcot vessenek ki az élelmiszerekre
és az ipari termékekre. Én meg mondom, hogy ezek tiszta rohadékok, mocskos spiclik.
De akkor mondja, le kell tennie. Kérdezi, mért beszélek ilyen halk, elfojtott
hangon. Azt mondom, a mamám itt alszik a szomszéd szobában, mert be van tépve.
Erre megkérdi, hogy mitől van betépve a mamám. Én meg mondom, hogy az anyám
olyan anya, aki néha tol egy kicsit, fölszív valamit a munkához, vagy estére.
Andzsela kuncog, azt mondja, hogy jó a humorom, száz ponttal indulok nála. Én
meg mondom, hogy köszi, majd még beszélünk a dologról, merthogy szerintem is
pöpec a hozzáállása is, meg belsőleg is, ami nagyon látszik is rajta.
Publisher | Európa Könyvkiadó, Budapest |
Source of the quotation | Dorota Masłowska: Lengyel–ruszki háború a fehér-piros lobogó alatt, p. 37–38. |
|