The page of Laučík, Ivan, Polish Reception

Laučík, Ivan

(1944–2004)

Reception

O twórczości grupy poetyckiej Samotni Długodystansowcy:

Już od swoich początków, gdy w połowie lat sześćdziesiątych wystapili jako samodzielna grupa, stworzyli własny sposób budowania tekstów poetyckich, w których fragmenty z kulturowych, historycznych i geograficznych obszarów swobodnie się przeplatają z prywatnymi doświadczeniami, urywkami rozmów i obserwacji. I chociaż każdy z nich znalazł swój własny oryginalny wyraz (własne tematy i własną poetykę), zgodzili się co do potrzeby wyraźnego podkreślania postawy moralnej, uznając to za najwyższy imperatyw zarówno w życiu, jak i twórczości. To, co ta prominentna grupa poetycka zainicjowała przed trzydziestoma laty, widoczne jest również w ich najnowszej twórczości.

Poezji Laučíka towarzyszą wszechobecne ślady świata przyrody, która w poetyckim komentowaniu i analizowaniu pełni rolę etycznej bazy porównawczej: na ile człowiek z przyrody się wyobcuje, na tyle jego człowieczeństwo zubożeje. Zaś Ci, którzy są w stanie respektować również i niemy świat przyrody, nie są zdolni zaszkodzić także środowisku ludzkiego społeczeństwa.

(Ján Gavura)

(...) grupa poetycka Osamelí bezci (Ivan Štrpka, Ivan Laučík, Peter Repka), odegrała dużą rolę w poezji słowackiej pod koniec lat 60., na powrót wnosząc dopoezji pojęcia i postawy etyczne i humanitarne. Przez kolejne dziesięciolecia (nawet w czasach normalizacji) nie sprofanowali się, pozostali wierni swojemu przesłaniu i manifestowi. Do dziś są żywi w literaturze słowackiej.

(Peter Milčák, Mrówkojad, styczeń 2007)

Światło ma u Laučíka swoją objętość, masę, głębię i grubość, swoją fizyczność. To nie jest impresjonistyczne migotanie, ale raczej ostry promień zdolny do cięcia i wnikania.

(Daniel Hevier)