Chmel, Karol (1953–) Művek Fordítások Életrajz Bibliográfia   de en hu pl sk

Recepció

O twórczości Karola Chmela, Daniela Heviera:
Chętnie przeżyliby swoje życie pełniej i bardziej wartościowo, nawet próbowali zmieniać ten świat, ale gdy to nie wyszło, spróbowali zmienić siebie. Lecz mimo ich dużego wysiłku włożonego w życie i pisanie, pozytywna odezwa się nie pojawia. Hevier i Chmel v swojej najnowszej twórczości z uporem apelują do naszej odpowiedzialności, poruszając w swoich wierszach aktualne problemy (obojętnosć, uzależnienia, pustkę duchową) i bez przesadnego poetyzowania, z osobistym zaangażowaniem powtarzają, jak ważne jest troszczyć się o siebie wzajemnie. Poetycką wielobarwność, z której znana była ich twórczość, teraz dopełnia autoironia i sarkastyczny akompaniament.
(Ján Gavura)

„Widmo krąży po tej poezji, widmo paradoksu! Czy jest to paradoks o charakterze sakralnym, paradoks metafizyczny, paradoks wiary? Sporo w tych wierszach odniesień do wyobrażeń religijnych (chrześcijańskich ale i buddyjskich), a także do ezoteryki (...). Zdarzają się też w wierszach Chmela momenty nagłego objawienia, oświecenia, zrozumienia. A przecież bardzo trudno byłoby tę poezję nazwać poezją jednej prawdy, niezachwianej pewności.
(Leszek Engelking, [Posłowie do:] Pastier, Chmel, Kolenič, Oko za ząb, Pogranicze Sejny 2006)

Nad utworami Chmela unosi się wszechobecny duch ironii, który nie pozwala na zniesienie dystansu w stosunku do rzeczywistości, rzeczywistości przedmiotów czy myśli. Święte teksty to tylko niektóre głosy z wielu obecnych w tych wielogłosowych wierszach. Cytuje się w nich różne teksty, nie tylko tak znane i klasyczne jak Boska Komedia Dantego (w wierszu pod kalamburowym tytułem Andante pojawia się przekład ósmego wersu II pieśni Piekła: "o mente che scrivesti cio ch'io vidi"), bo na przykład także jeden z liryków Tadeusza Śliwiaka. Intertekstualność to jedna z charakterystycznych cech tej twórczości.
(Leszek Engelking)