This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Zagajewski, Adam: Kapu (Brama in Hungarian)

Portre of Zagajewski, Adam

Brama (Polish)

Czy kochasz słowa tak jak nieśmiały czarodziej kocha chwilę ciszy -
już po występie, kiedy jest sam w pustej szatni, w której
płonie smolistym, tłustym płomieniem żółta świeca?
Jaka miłość dozwoli ci pchnąć ciężką bramę, tak żebyś znowu
poczuł zapach tego drewna i rdzawy smak wody z archaicznej studni,
i żebyś raz jeszcze ujrzał wysoką gruszę, dumną matronę, która w jesieni
arystokratycznie oddawała nam swe doskonałe w kształcie owoce,
poczym niemo pogrążała się w rozpatrywaniu nieszczęść zimy.
Tuż obok dymił obojętny komin fabryki i milczało brzydkie miasto,
ale w ogrodach głęboko pod cegłami pracowała niestrudzona ziemia,
nasza czarna pamięć i przepastna spiżarnia umarłych, dobra ziemia.

Jakiej odwagi trzeba, żeby pchnąć ciężką bramę,
jakiej odwagi, żeby zobaczyć was wszystkich znowu
zebranych w jednym pokoju pod gotycką lampą -
mama nieuważnie czyta gazetę, ćmy uderzają o szybę,
nic się nie dzieje, nic, zaledwie wieczór, modlitwa; czekamy...
Tylko raz żyliśmy.



Uploaded bySebestyén Péter
Source of the quotationhttps://www.goldenline.pl/grupy

Kapu (Hungarian)

Vajon szereted úgy a szavakat,
ahogy a félénk bűvész szereti a csend pillanatait –
már a fellépés után, mikor magára marad a kopár öltözőben, ahol
kormozó, zsíros lánggal lobog egy sárga gyertya?
Milyen szeretet engedi benyomnod a súlyos kaput, hogy újra
érezd a holt fa illatát és az ódon kút vizének rozsdás ízét,
s hogy még egyszer megpillantsd a magas körtefát, e büszke matrónát, aki ősszel
főnemesként átnyújtotta tökéletes formájú gyümölcseit,
majd némán elmerült a tél csapásainak szemlélésében.
Itt a szomszédban ontotta a füstöt a közönyös gyárkémény, hallgatott a ronda
város,
hanem a kertekben, mélyen a téglák alatt, dolgozott a fáradhatatlan föld:
a mi fekete emlékezetünk, halottaink feneketlen kamrája, a jó föld.

Milyen merészség kell, hogy benyomjuk a súlyos kaput,
milyen merészség, hogy újra szemügyre vegyünk titeket mind,
kik egybegyűltetek a szobában, a gótikus lámpa alatt –
mama szórakozottan újságot olvas, az üvegen lepkék verdesnek,
semmi sem történik, semmi, mindjárt este, imádság; várunk…
Csak egyszer éltünk.



Uploaded bySebestyén Péter
Source of the quotationhttp://www.avorospostakocsi.hu/

minimap