Leśmian, Bolesław : Milenci (Kochankowie in Slovak)

Ledwo dziewczyna przyszła z daleka —

Dreszcz go obleciał skrzydlaty.

Zatrzepotała martwa powieka —

I z grobu wyjrzał na światy.

„Dobrze, żeś przyszła! Gniję daremnie,

Własnego niepewny cienia!

Gdziem jest, że oto — nie ma mnie we mnie?

Są tylko moje cierpienia.

Powiedz — schylona ponad mogiłą

Špiącemu w mogił obłędzie —

Gdzie się podziewa to, co mną było,

A nigdy mną już nie będzie?” –

Nic nie odrzekła w trwodze dziecięcej,

Lecz martwa padła na wrzosy.

Pewno kochała o wiele więcej,

Niż myślał — kusząc niebiosy.

Padła w ustroniu ojesieniałem,

Gdzie kwiatom — straszno różowieć

By kochankowi całym swym ciałem

Dać tę jedyną odpowiedź!

Sotva čo prišlo z diaľky jeho dievča,

krídlami ovanul ho mráz.

Zachveli sa mu pritom mŕtve viečka

a z hrobu pozrel na svet zas.

„Dobre, že tu si! Tliem tu podaromne

a stratil som aj vlastný tieň!

Kde som, že ma už neto viacej vo mne?

Je iba miesto na trýzeň.

Nad hrobom nachýlená, vrav mi skoro —

spiacemu v tomto prelude —

kde podieva sa to, čo raz mnou bolo,

a nikdy mnou už nebude?” —

Nič nevravela, detsky vydesená,

lež mŕtva na zem zviezla sa.

Iste viac bola doňho zaľúbená,

než myslel, dráždiac nebesá.

Obďáleč padla, v mieste zjesenelom,

kde kvet sa bojí ružovieť,

aby mu dala celým svojím telom

jedinú možnú odpoved!