Leśmian, Bolesław (1877–1937) Works Bibliography   sk pl

Biography

Bolesław Leśmian, właściwie Bolesław Lesman (ur. 22 stycznia 1877 w Warszawie, zm. 7 listopada 1937 tamże). Uznany za najbardziej nowatorską, najoryginalniejszą i najbardziej skrajną indywidualność twórczą literatury polskiej XX wieku, u której pośmiertnie dopatrywano się poetyckiego geniuszu, za życia zaś określany jako epigon Młodej Polski. Twórca nowego typu ballady. Od jego nazwiska pochodzi termin określający specyficzną grupę neologizmów – leśmianizmy.

Urodził się w zasymilowanej rodzinie inteligencji żydowskiej. Ojciec poety Józef Lesman pochodził z księgarskiej rodziny, matka – Emma Sunderland z rodziny prawniczej. Młodość spędził na Ukrainie, w Kijowie. Od 1901 roku przebywał w Warszawie. Następnie udał się w podróż najpierw do Niemiec, a potem do Francji. Znalazł się w kręgu modernizmu i poprzez swojego znajomego, Zenona Przesmyckiego, rozpoczął współpracę z pismem Chimera. Od 1911 r. współtworzył Teatr Artystyczny w Warszawie. W latach 1912-1914 przebywał we Francji.

Po I wojnie światowej, jesienią 1918 r. przeniósł się do Hrubieszowa, gdzie pracował jako rejent, a następnie w 1922 r. do Zamościa, gdzie miał notariat. W roku 1933 został członkiem Polskiej Akademii Literatury. W 1935 r. przeniósł się wraz z rodziną (żoną i dwiema córkami) do Warszawy. Zmarł 5 listopada 1937 roku w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.