Mickiewicz, Adam (1798–1855) Works Bibliography Reception   cz de en hu sk pl

Biography

Adam Mickiewicz (1798–1855) poeta, największa postać polskiego romantyzmu urodził się w Wielkim Księstwie Litewskim. Chodził do szkoły dominikanów, w roku 1815 wstąpił na uniwersytet wileński, gdzie studiował najpierw nauki ścisłe, przenosząc się następnie na wydział humanistyczny. Podczas studiów studiował poezję klasycystyczną i sam zaczął pisać wiersze. W roku 1922 ukazał się jego pierwszy tom pod tytułem Ballady i romansy – od tego utwory zaczyna się romantyzm polski. W tym okresie napisał drugą i czwartą część dramatu poetyckiego Dziady, który jest chyba najważniejszym utworem polskiego okresu romantycznego.
W roku 1823 Mickiewicz razem z jego przyjaciółmi został aresztowany przez władz rosyjskich i zabroniono mu mieszkać na terenie Litwy. Po krótkim pobycie w Petersburgu wyruszył do Odessy, gdzie otrzymał posadę w liceum. W roku 1825 wycieczka na Krym natchnęła poetę do napisania Sonetów krymskich. Te sonety można uważać za symboliczne przedstawienie uczuć poety za pośrednictwem odpowiednich krajobrazów i obecne jest w nich lokalny, orientalny koloryt.
Rok później na rozkaz władz powrócił do Moskwy, tam nawiązał przyjaźń z Puszkinem i napisał długi poemat, Konrad Wallenrod. W roku 1829 udało mu się uzyskać paszport i wyjechał z Rosji. Podróżował po Niemczech, złożył wizytę u Goethego, potem udał się do Rzymu. Tam dowiedział się o wybuchu powstania w Warszawie, ale za późno zdecydował się powrócić do kraju, po klęsce powstania osiadł w Dreźnie. Tam napisał część trzecią Dziadów, historię człowieka okrążanego przez siły nadprzyrodzone i walczącego o swoje zbawienie. W roku 1832, już w Paryżu napisał Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego, w którym w formie przypowieści ewangelicznej rozwijał ideę mesjanistyczną: Polska miała przez swoje cierpienia zbawić narody, a misją polskich pierlgrzymów miało być zwiastowanie zmaterializowanym narodom zachodnim nowego, duchowego prezmienionego świata.
W latach 1832–1834 napisał poetycką powieść albo epos Pan Tadeusz, której akcja rozgrywa się w kraju dzieciństwa i młodości poety. Po tym utworze Mickiewicz już niczego nie napisał wierszem. Wykładał w Collège de Lausanne i Collège de France, a w roku 1848 przeszedł do bezpośrednej akcji politycznej. Zorganizował polski legion we Włoszech, po rowolucjach wydawał w Paryżu gazetę socjalistyczną. W roku 1855 wyruszył na Bliski Wschód wspomóc sprawę walki przeciwko Rosji, ale w obozie wojskowym pod Konstantynopolem zaraził się cholerą i nagle zmarł.