This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Rakovszky Zsuzsa: Einbahnstrasse (Egyirányú utca in German)

Portre of Rakovszky Zsuzsa

Egyirányú utca (Hungarian)

De ami volt, az nem jön vissza többé
soha. Az idő egyirányú utca.
Örökké zuhog a jelen, s örökké
száraz lábbal kelünk át rajta: a múlt fölissza
szempillantás alatt. Lábbal előre vissza
nem szökken a műugró a trambulinra, és nem
lesz már a csorba ép, a foltos újra tiszta,
de ha mégis lehetne, hogyha valami résen,
a kozmosz féregjáratain át
zuhannál fölfelé, míg eléred azt a pontot,
ahol elromlott minden, hogy fölfejtsd a hibás
szemig a múlt kötését, másként legyen, ne mint volt,
bölcsőjében fojtsd meg a zsarnokot, vagy
kivándorlásra bírd tulajdon nagyapádat,
vagy azon vedd magad észre: egyszer csak ott vagy
saját gyermekkorodban, épp vasárnap
dél van, most merik szét a húslevest,
s te fényes űrruhádban, dülledt üvegszemed
rájuk emelve, a jövendő elvetélt
embriója, merev térdekkel lépegetsz
feléjük, vagy csak egy hang, testetlen sürgetés
vagy tiltás oldaluknál, súgod: „Tedd!” vagy „Ne tedd!”
– az is hiába volna. Nem lehet
csak egy szálat kihúzni, ha nem az összeset,
olyan szorosra szőtt a múltak szövedéke.
Mint bulldózer tolja maga előtt
a voltak összessége a rákövetkezőt,
ami volt egyszer, annak nincsen sohase vége,
vétkes vagy áldozat: nem felejtesz, nem felejtek,
a sérelem sérelmet szül, a seb
sebezne, és nincsen, ki mint bokára ejtett
szoknyából vetkező, a múltjából kilépne,
s azt mondaná: „Igen, én ezt tettem veled,
ahogy mások velem: bocsáss meg érte!”
És ha lehetne, ha mégiscsak visszatérne,
ki már soha, megint csak gázszámlákról beszélne,
csöpögő vízcsapokról, s te is csak azt felelnéd,
amit akkor, s nem mondanád: „Ne menj még!
Fél életem viszed magaddal, hogyha elmégy!”



Einbahnstrasse (German)

Doch was gewesen, kommt nie wieder
zurück. Die Zeit ist eine Einbahnstraße.
Ewig prasselt die Gegenwart, und ewig
überqueren wir sie trocknen Fußes: Was vergangen,
nimmt sie durstig auf. Die Beine vorn, landet
der Kunstspringer nicht mehr auf dem Sprungbrett, was
schartig, wird nicht mehr heil, was fleckig, nicht wieder rein,
doch wäre es möglich, wenn du durch einen Spalt,
durch die Wurmlöcher des Kosmos
hinaufstürzen könntest, bis du den Punkt erreichst,
wo alles aus dem Lot geriet, um das Strickwerk der Vergangenheit
bis zur falschen Masche aufzutrennen, dass es anders sei, als gewesen,
erwürge den Tyrann noch in der Wiege, oder
überrede deinen eigenen Großvater auszuwandern,
oder werde plötzlich gewahr, wie du auf einmal
in deiner Kindheit bist, es ist gerade Sonntag,
Mittagszeit, jetzt schöpfen sie die Fleischbrühe,
du, im glänzenden Astronautenanzug, die hervortretenden
Glasaugen auf sie gerichtet, das tote Embryo
der Zukunft, stapfst mit steifen Knien
auf sie zu, oder nur wie eine Stimme, körperloses Drängen
oder Mahnung, flüsterst du: „Tu’s!“ oder „Tu’s nicht!“
– auch das wäre vergebens. Nicht allein ein Faden
kann herausgezogen werden, nur alle gemeinsam,
so dicht gewebt ist das Geflecht der Vergangenheiten.
Wie ein Bulldozer schiebt die Gesamtheit
des Gewesenen das Folgende vor sich her,
was einmal gewesen, ist nie zu Ende,
Täter oder Opfer: du vergisst nicht, ich vergesse nicht,
Unrecht gebiert Unrecht, Wunden verwunden,
und es gibt niemanden, der aus der Vergangenheit
wie aus einem hinabgeglittenen Rock träte
und sagen würde: „Ja, ich habe dir das angetan
wie andere mir. Verzeih mir dafür!“
Und wär’s möglich, würde derjenige doch zurückkehren,
der nie mehr kommt, spräche er wieder nur über Gasrechnungen,
tropfende Wasserhähne, und auch deine Antwort wäre
jene von damals, du würdest nicht sagen: „Geh noch nicht!
Nimmst mein halbes Leben mit, verlässt du mich!“



minimap