This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Babits Mihály: Jónás könyve 2.

Portre of Babits Mihály

Jónás könyve 2. (Hungarian)


Második rész


Az Ur pediglen készitett vala
Jónásnak egy hatalmas cethalat
s elküldte tátott szájjal hogy benyelné,
halat s vizet vederszám nyelve mellé
minek sodrán fejjel előre, hosszant
Jónás simán s egészben ugy lecsusszant
gyomrába hogy fején egy árva haj
nem görbült, s ájultából csakhamar
fél-ébren pislogott ocsúdva, kába
szemmel a lágy, vizes, halszagu éjszakába.

És így jutott a szörny-lét belsejébe
vak ringások eleven bölcsejébe,
és lakozék három nap, három éjjel
a cet hasában, hol éjfél a déllel
egyforma volt, s csupán a gondolatnak
égre-kigyózó lángjai gyuladtak,
mint fulladt mélyből pincetűz ha támad.
És könyörge Jónás az ő Urának
a halból, mondván: "Kiáltok Tehozzád,
hallj meg, Isten! Mélységből a magasság
felé kiáltok, káromlok, könyörgök,
a koporsónak torkából üvöltök.

Mert dobtál vala engem a sötétbe
s tengered örvényébe vetteték be,
és körülvett a vízek veszedelme
és fű tekeredett az én fejemre,
bő hullámaid átnyargaltak rajtam,
és Egyetemed fenekébe hulltam
a világ alsó részeibe szállván,
ki fent csücsültem vala koronáján!
Én aki Jónás voltam, ki vagyok már?
Ki titkaidat tudtam, mit tudok már?
Kényedre hány-vet hánykódó vized
s nyálkás hus-záraiba zárt a Cet."

S lélekze Jónás, mivelhogy kifulladt,
sürűn szíván kopoltyuját a Halnak,
mely csupa verdesés és lüktetés volt,
s a vízből-szürt lélekzet mind kevés volt,
a roppant haltest lihegve-dobogva
szokatlan terhét ide-oda dobta
kinjában, mig Jónás émelyegve s étlen
tovább üvöltött a büzös sötétben,
s vonítva, mint a farkas a veremben,
nyögött: "Bezároltattál, Uram, engem!
Sarak aljába, sötétségbe tettél,
ragyogó szemed elől elvetettél.
Mindazonáltal szemeim vak odva
nem szűnik nézni te szent templomodra.
Sóvár tekintetem nyilát kilőttem
s a feketeség meghasadt előttem.
Éber figyelmem erős lett a hitben:
akárhogy elrejtőzöl, látlak, Isten!
Rejteztem én is elüled, hiába!
Utánam jöttél tenger viharába.
Engedetlen szolgádat meggyötörted,
magányos gőgöm szarvait letörted.
De mennél csúfabb mélybe hull le szolgád,
annál világosabb előtte orcád.
Most már tudom hogy nincs mód futni tőled
s ki nem akar szenvedni, kétszer szenved.
De te se futhatsz, Isten, énelőlem,
Habár e halban sós hús lett belőlem!"

Ekkor nagyot ficánkodott a Cethal,
Jónás meg visszarugott dupla talppal.
S uj fájdalom vett mindkettőn hatalmat:
a hal Jónásnak fájt, Jónás a halnak.

És monda Jónás: "Ki táncoltat engem?
Ki az aki nem hágy pusztulni csendben?
Besóztál görgő tengered savával
és csapkodsz, mintha játszanál csigával.
Mert megfogyatkozott bennem a lélek:
de az én Uram akará hogy éljek.
Ebének kíván engemet a Pásztor
és megszabadított a rothadástól.
Jössz már, Uram, jössz, záraim kizárod
s csahos szókkal futok zargatni nyájad.
Mert imádságom elhatott tehozzád
és végigjárta a Magasság hosszát.
Csapkodj hát, csapkodj, ostorozva bölcsen,
hogy amit megfogadtam, ne felejtsem,
mert aki éltét hazugságba veszti,
a boldogságtól magát elrekeszti.

Igy szóla Jónás, s eljött a negyednap
és akkor az Ur parancsolt a halnak,
ki Jónást a szárazra kivetette,
vért, zsirt, epét okádva körülötte.


PublisherOsiris Kiadó, Budapest
Source of the quotationBabits Mihály összegyűjtött versei. Osiris Klasszikusok

Księga Jonasza 2. (Polish)


CZFŚĆ DRUGA

Zaś wieloryba dla proroka swego
Pan przygotował był i ogromnego
nasłał nań z paszczą szeroko otwartą,
by wraz z nim połknął wód mnóstwo i plankton.
I oto Jonasz, z głową w przód, wygodnie
tak do żołądka się zsunął łagodnie,
że włos mu z głowy żaden nie spadł nawet,
z omdlenia wkrótce wracając na jawę,
jak przez mgłę patrzył w mokrą noc bez końca,
a miękka była i rybą pachnąca.

Tak był się dostał do wnętrza potwora
w kołyskę żywą ślepych wahnięć Jonasz
i mieszkał w brzuchu wieloryba już dnie
trzy i trzy noce, gdzie północ z południem
równe, i tylko myśli płomieniste
płonęły, w niebo wznosząc się strzeliste
jak pożar, co się z piwnic wydostanie.
I z ryby modlił się, wołając: „Panie
mój, z głębokości wciąż wołam do Ciebie,
na wysokościach! Uslysz mój głos w niebie,
wolam, przeklinam i błagam z kolei,
do ciebie wrzeszczę z tej trumny gardzieli!

Boś był mnie cisnął w ciemności nawałę,
w twe morskie wiry rzucony zostałem,
z wszystkich stron wściekłe wody napierały,
mą głowę mokre trawy owijały,
twe wielkie fale biegły poprzeze mnie
i na dnie twego Uniwersum leglem,
zjechawszy w dolne części świata, którym
przebywał w jego koronie u góry!
Jonaszem byłem, kimże jestem teraz?
Cóż wiem, com niegdyś twe plany przezierał?
Jak zechcesz, fala nade mną się zżyma,
ryba mnie w śliskich zamkach mięsa trzyma".

Nabrał tchu Jonasz, bowiem się zadyszał,
ssąc gęsto skrzela, w których ciągle słyszał
trzepot, tętnienia, a powietrza mało
odcedzał z wody, wciąż mu brakowało,
zaś wielkie cielsko też cierpiąc bez miary,
dyszało dudniąc niezwykłym ciężarem,
a biedny Jonasz na czczo i w nudnościach
wył nieprzerwanie w cuchnących ciemnościach,
jak wilk wśród dołu strasznych ścian zamknięty;
skowyczał, jęczał: „Zamknąłeś mnie, święty,
w kąt, na dno samo, w mroku mnie złożyłeś,
sprzed swych błyszczących oczu przepędziłeś,
lecz ślepa dziupla moich oczu, Panie,
na twój przybytek patrzeć nie przestanie.
Spojrzeń spragnionych wypuściłem strzały,
one ciemności straszne rozerwały.
Uwaga czujna ma już silna w wierze:
gdzie się nie schowasz, widzę ciebie, wierzę!
I ja przed tobą kryłem się daremno!
Ty w burzę morską przybyłeś wraz ze mną.
Nieposłusznego sługę doświadczyłeś,
rogi mej pychy samotnej skruszyłeś.
Im w głębie sługa spadnie szkaradniejsze,
tym przed nim twoje oblicze piękniejsze.
Wiem już, nie można umknąć oczom twoim,
w dwójnasób cierpi, kto się cierpieć boi.
Lecz ty ode mnie też uciec nie możesz,
choć mnieś w tej rybie zapeklował, Boże".

Wieloryb wierzgnął i na dictum takie
odrzekł mu Jonasz obu nóg kopniakiem.
I znów ból nowy ogarnął ich ciała:
on rybę, ryba Jonasza bolała.

I spytał: „Któż mną miota i przewala?
Kto mi po cichu zginąć nie pozwala?
Swojego morza soląś mnie przyprawił,
podrzucasz, jakbyś ślimakiem się bawił,
bo duch mój osłabł, zabrakło mi woli.
Lecz Pan jest ze mną, żywego mnie woli.
Pasterz pragnący, bym psem jego stadu
był, mnie od gnicia zbawił, od rozkładu.
Idziesz już, Panie, zamki me rozwierasz,
biegnę warczeniem twoje stado zbierać.
Bo ma modlitwa już przez długość całą
do Wysokości twych dotarła cało.
Rzucaj mną, rzucaj, mądrze mnie biczując,
bym nie zapomniał, com mówił ślubując,
bo kto się w kłamstwie gubi, prawdę zdradza,
samego siebie od szczęścia odgradza."

Tak rzekł był Jonasz, a Pan dnia czwartego
rozkazał rybie i ta z wnętrza swego
na ląd Jonasza wyrzuciła plując,
krwią, żółcią, tłuszczem i nim wymiotując.


Source of the quotationWrocław, Pomonia, 1998. 3-11.o.

minimap