Groch, Erik: Ptaszyny (Vtáčiky Lengyel nyelven)

Vonku mrzne, za oknom štebotajú, švitoria vtáčiky.
Tomu rozumiem, nezamrzli, lietajú, pridŕžajú sa druhov.
Ale tomu nerozumiem, že je pre nich všetko voľnosťou,
nenútene poletujú kamkoľvek, samy sebe otvorom.
Život vtáčikov v zime je veľmi krutý, prečo si neľahnú,
nevzdajú sa svojich pudov. Kto alebo čo ich nadychuje
mrznúcim vzduchom, prečo im z neho nezamrznú srdcia.
Tomu trocha rozumiem, keď putujem po dome
z jedného prázdneho miesta na druhé prázdne miesto,
vyvolávajúc činnosť srdca, tej skrvavenej hrdličky.
Ale tomu nerozumiem, prečo nevedia vletieť do seba.

Na dworze mróz, za oknem szczebioczą, świergoczą ptaszyny.
Rozumiem, nie zamarzły, latają, trzymają się swoich druhów.
Ale nie rozumiem, że wszystko dla nich jest swobodą,
unoszą się z lekkością, są same sobie otworem.
Zimą życie ptaszyn jest bardzo okrutne, dlaczego nie spoczną,
nie zrezygnują z przyzwyczajeń. Kto albo co na nie chucha
mrożącym powietrzem, dlaczego nie marzną im serca.
Trochę to rozumiem, gdy podróżuję po domu
z jednego pustego miejsca na drugie puste miejsce,
pobudzając akcję serca – tej zakrwawionej synogarlicy.
Ale nie rozumiem, dlaczego nie potrafią skruszyć się w locie.