Zagajewski, Adam: Město ve kterém bych chtěl bydlet (Miasto w którym chciałabym zamieszkac Cseh nyelven)

To miasto jest ciche o zmierzchu,
gdy blade gwiazdy budzą się z omdlenia,
i głośne w południe głosami
ambitnych filozofów i kupców,
którzy przywieźli ze wschodu aksamit.
Płoną w nim ognie rozmów,
ale nie stosy.
Stare kościoły, omszałe kamienie
dawnej modlitwy, są w nim jak balast
i jak rakieta kosmiczna.
To jest miasto sprawiedliwe,
gdzie nie karzą obcych,
miasto szybkiej pamięci
i powolnego zapomnienia,
tolerujące poetów, wybaczające prorokom
brak poczucia humoru.
To miasto zostało zbudowane
według preludiów Chopina,
wzięło z nich tylko smutek i radość.
Niewielkie wzgórza otaczają je
szerokim pierścieniem; rosną tam
polne jesiony i smuk1a topola,
sędzia pośród narodu drzew.
Wartka rzeka, płynąca przez śródmieście,
szepcze w dzień i w nocy
niezrozumiałe pozdrowienia
od źródeł, od gór, od błękitu.

To město je tiché za soumraku,
když se bledé hvězdy probouzejí ze mdlob
a v poledne hlučí hlasy
ctižádostivých filosofů a kupců,
kteří přivezli z východu samet.
Hoří v něm ohně rozhovorů,
ale ne hranice.
Staré kostely, omšelé kameny,
dávné modlitby, jsou v něm jakož
i kosmická raketa.
Je to spravedlivé město,
kde netrestají cizince,
město s dobrou pamětí
a pomalým zapomínáním,
toleruje básníky, odpouští prorokům
nedostatek smyslu pro humor.
To město bylo postaveno
podle Chopinových preludií,
vzalo si z nich smutek i radost.
Obklopují je mírné kopce
dokola jak široký prsten, rostou tam
polní jasany a štíhlé topoly,
soudci v národě stromů.
Bystrá řeka, která plyne středem města
šeptá ve dne i v noci
nesrozumitelné pozdravy
od pramenů, od hor, od azuru.