Ez az oldal sütiket használ

A portál felületén sütiket (cookies) használ, vagyis a rendszer adatokat tárol az Ön böngészőjében. A sütik személyek azonosítására nem alkalmasak, szolgáltatásaink biztosításához szükségesek. Az oldal használatával Ön beleegyezik a sütik használatába.

Babits Mihály: Pytanie wieczorne (Esti kérdés Lengyel nyelven)

Babits Mihály portréja

Vissza a fordító lapjára

Esti kérdés (Magyar)

Midőn az est, e lágyan takaró
fekete, síma bársonytakaró,
melyet terít egy óriási dajka,
a féltett földet lassan eltakarja
s oly óvatosan, hogy minden füszál
lágy leple alatt egyenessen áll
és nem kap a virágok szirma ráncot
s a hímes lepke kényes, dupla szárnyán
nem sérti a szivárványos zománcot
és ugy pihennek e lepelnek árnyán,
e könnyü, síma, bársonyos lepelnek,
hogy nem is érzik e lepelt tehernek:
olyankor bárhol járj a nagyvilágban
vagy otthon ülhetsz barna, bús szobádban,
vagy kávéházban bámészan vigyázd,
hogy gyujtják sorban a napfényü gázt;
vagy fáradtan, domb oldalán, ebeddel
nézzed a lombon át a lusta holdat;
vagy országuton, melyet por lepett el,
álmos kocsisod bóbiskolva hajthat;
vagy a hajónak ingó padlatán
szédülj, vagy a vonatnak pamlagán;
vagy idegen várost bolygván keresztül
állj meg a sarkokon csodálni restül
a távol utcák hosszú fonalát,
az utcalángok kettős vonalát;
vagy épp a vízi városban, a Riván,
hol lángot apróz matt opáltükör,
merengj a messze multba visszaríván,
melynek emléke édesen gyötör,
elmúlt korodba, mely miként a bűvös
lámpának képe van is már, de nincs is,
melynek emléke sohse lehet hűvös,
melynek emléke teher is, de kincs is:
ott emlékektől terhes fejedet
a márványföldnek elcsüggesztheted:
csupa szépség közt és gyönyörben járván
mégis csak arra fogsz gondolni gyáván:
ez a sok szépség mind mire való?
mégis csak arra fogsz gondolni árván:
minek a selymes víz, a tarka márvány?
minek az est, e szárnyas takaró?
miért a dombok és miért a lombok
s a tenger, melybe nem vet magvető?
minek az árok, minek az apályok
s a felhők, e bús Danaida-lányok
s a nap, ez égő szizifuszi kő?
miért az emlékek, miért a multak?
miért a lámpák és miért a holdak?
miért a végét nem lelő idő?
vagy vedd példának a piciny füszálat:
miért nő a fű, hogyha majd leszárad?
miért szárad le, hogyha újra nő?



Az idézet forrásahttp://mek.oszk.hu

Pytanie wieczorne (Lengyel)

Wieczorem, gdy rozpostrze się nad nami
czarka opona, gęsta jak aksamit,
którą pomału cały świat osłania
jakaś ostrożna i ogromna niania
tak delikatnie, że swych głów nie zegną
trawy, nie klęknie ziółko ani jedno,
nie pomną swoich sukienek powoje,
ani jednego pyłku nie uroni
motyl, złożywszy skrzydeł dwakroć dwoje
w cieniu, co sen ich niezmącony chroni,
w cieniu opony, co miękka i gładka,
od puchu lżejsza, od kwietnego płatka –
wtedy - gdziekolwiek błąkasz się po świecie,
czy śtkwisz w ponurym, burym gabinecie,
czy śledzisz, sennie skulony w kawiarni,
kolejny rozbłysk gazowej latarni,
czy z psem wyszedłeś, a tu z drzew
nad wzgórzem księżyca gęba przeziera leniwa,
czy jedziesz szosą powleczoną kurzem
i twój woźnica na koźle się kiwa,
czy na pokładzie huśtanym przez fale
nudzi cię, czy się telepiesz w przedziale,
czy wałęsając się po obcym mieście
stajesz na rogu i tamujesz przejście,
a wzrok twój gubi się, wikła w podziwie
w dalekich ulic i świateł przędziwie;
czy właśnie tutaj, na Riwie, nad rzeką
topiącą błyski w opalowej głębi
żałujesz tego, co uszło daleko
i wspomnieniami tak słodko cię gnębi,
serią obrazów, co już tylko migną
wysłane przez latarnię czarnoksięską,
pamięcią uczuć, co już nie ostygną
i pozostaną skarbem twym i klęską:
wtedy, gdy brzemię wspomnień cię przytłoczy,
możesz się ugiąć i wbić w ziemię oczy:
pośród uroków wabiących przemożnie
skulisz się w sobie i zapytasz trwożnie:
- Tyle tu piękna, a właściwie - po co?
po co? - powtarzać będziesz w osłupieniu –
błyski na wodzie i żyłki w kamieniu,
i ta opona, która zwie się nocą?
Po co to wzgórze, zielone na wiosnę?
Morze nie tknięte pługiem? Po co fali
przypływ i odpływ, po co brzeg w oddali
i chmury - Danaidy bezradosne,
i słońce - kamień, co Syzyfa pali?
Czemu wspomnienia są i dawne lata?
Blask latarń? Czemu - księżyca poświata?
Dlaczego czas zostaje, choć uchodzi?
Lub spójrz na trawkę żyjącą bezwiednie:
dlaczego rośnie, skoro i tak zwiędnie?
Dlaczego więdnie, skoro się odradzi?


Az idézet forrása1975, Antologia poezji węgierskiej, Państowowy Instytut Wydawniczy, Warsawa

Kapcsolódó videók


minimap