This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Wisniewski, Janusz Leon: Intim relativitáselmélet (részlet) (Intymna teoria względności (detal) in Hungarian)

Portre of Wisniewski, Janusz Leon

Intymna teoria względności (detal) (Polish)

Funkcja rozkładu cierpienia

Marcin nie lubi, jak zniemcza się jego imię na Martin. Ma siedemnaście lat, mieszka z rodzicami na dziewiątym piętrze Rüsselsheim, najbardziej robotniczym z robotniczych miasteczek Frankfurtu. Wstaje o szóstej rano, aby zdążyć na lekcje w gimnazjum w innej miejscowości w pobliżu Frankfurtu, w której nie ma, nigdy nie było i nigdy nie będzie żadnych bloków. Jego ojciec, gdy nie pracuje akurat na drugiej zmianie lub nie wybiera się na trzecią "na taśmę" w fabryce Opla, jeździ na wywiadówki syna, zakładając na tę okazję najlepszy garnitur. Marcin "od zawsze" jest najlepszym uczniem w klasie i gdy ojciec wraca z wywiadówek, to przychodzi do pokoju syna, siada na wersalce, patrzy na niego i nic nie mówi. Marcin wie, że w tym momencie ojciec jest z niego dumny i dokładnie wie, co ojciec chciałby mu powiedzieć, tylko tego nie potrafi. Ojciec posiedzi chwile, wstanie nagle, przytuli go mocno do siebie, wróci do kuchni i wyciągnie trzy piwa z lodówki. Dwie butelki postawi przed sobą, a z jednej naleje ostrożnie do szklanki i poda Ani, matce Marcina.
Któregoś razu po wywiadówce, Ania powiedziała mężowi, że byłoby dobrze, aby pojechali na jakiś "prawdziwy urlop". Ona wprawdzie bardzo się cieszy, że on - Niemiec - także lubi Hel, ale ze względu na dzieci "byłoby dobrze, gdyby raz inaczej". Wie, że to jest bardzo drogie, ale u Marcinka w szkole wszyscy po wakacjach takie rzeczy opowiadają... Przerwał jej. Nie znosił słuchać historii o tym, co opowiadają koledzy w szkole Marcina.
Ona wzięła dodatkowe dyżury w szpitalu, on przez cały rok brał wszystkie możliwe nocne zmiany. Dwudziestego grudnia wsiedli do samolotu we Frankfurcie i polecieli nma wyspę Phuket w Tajlandii. Gdyby kiedyś zapytano Anię, jak wyobraża sobie raj, odpowiedziałaby, że dokładnie tak jak na tarasie przed bungalowem, na wzgórzu schodzącym łagodnie do oceanu, w Khao Lak.
W pierwszy dzień przez cały czas robiła zdjęcia i pisała kartki do Polski. W Wigilię wieczorem poszli na plażę i spacerując brzegiem morza, czekali na pierwszą gwiazdkę. Marcin trzymał siostrę za rękę, raz po raz wbiegając z nią do wody. W restauracji podczas wigilii przełamali się opłatkiem.Gdy potem wrócili do pokoju, Justynka odtańczyła taniec radości, znajdując prezenty obok małej sztucznej choinki, którą w czasie porannego sprzątanie obsługa hotelu wstawiła do każdego apartamentu. Najbardziej cieszyła się z lalki, krórą dostala od Marcina...
gdy urodziła się Justynka, Marcin miał trzynaście lat. Przez trzynaście lat był jedynakiem. Rodzice obawiali się, szczególnie Ania, że dojrzewający chłopiec nie pogodzi się z nagłym wtargnięciem do swojego świata kogoś, kto zepchnie go na drugi plan. Mylili się. Marcin od początku uwielbiał "swoją księżniczkę", a onanie zasnęła, zanim brat nie pocałował jej na dobranoc. W przedszkolu wiedzieli, że Justynkę odbiera tylko Marcin...
Rano w drugi dzień świąt, około dziesiątej trzydzieści, Ania, ciągle w szlafroku, pila poranną kawę na tarasie, patrząc, jak jej dzieci stromymi schodami schodzą do hotelowego basen. W pewnym momencie zatrzymały się i po krótkiej rozmowie Marcin zawrócił, biegnąc na górę. Najpierw uslyszała dźwięk otwieranych drzwi, a potem zdyszany głos syna:
-Justysia zapomniała lalki, nie wiesz przypadkiem, gdzie ona...
Reszty zagłuszonej niewyobrażalnym hukiem, już nie dosłyszała. Pobiegła do balustrady tarasu. Justysia powoli schodziła niżej.
Trzy dni później zidentyfikowali jej zwłoki spośród setek innych, złożonych w buddyjskiej świątyki Khao Lak, przerobionej na tymczasową kostnicę.
Wrócili do domu tydzien temu. Marcin od pogrzebu siopstry właśnciwie nie wychodzi ze swojego pokoju. Gdy dzwoni telefon lub słyszy dzwonek u drzwi, przekręca klucz w zamku, zakłada słuchawki na uszy i słucha Nirvany.
Wszystkim się wydaje, że Justynka osierociła jedynie rodziców i że to tylko ich trzeba pocieszać, z nimi płakać i z nimi milczeć, trzymając ich za ręcę. A on przecież nie potrafi być jedynakiem. Wieczorami, gdy upewni się, że rodzice są w sypialni, wchodzi do pokoju Justynki, siada na łóżku, kładzie ręke na jej poduszce i płacze. Wtedy najbardziej żałuje, że wrócił po tę cholerną lalkę...



Uploaded byP. T.
PublisherWydawnictwo Literackie
Source of the quotationhttp://www.photoblog.pl
Publication date

Intim relativitáselmélet (részlet) (Hungarian)

A fájdalomeloszlás függvénye
 
Marcin nem szereti, ha németesen, Martinnak mondják a nevét. Tizenhét éves, a szüleivel lakik egy lakótelepi ház kilencedik emeletén Rüsselsheimben, abban a városban, ahol a Frankfurt környéki munkásvárosok között a legtöbb a munkás. Reggel hatkor kel, hogy beérjen a gimnáziumi órákra, egy másik Frankfurt környéki településre, olyan helyre, ahol nincs, nem volt, és soha nem is lesz lakótelep. Az apja szülői értekezletre megy a fia iskolájába, ha nem a második műszakban dolgozik, vagy nem a harmadik műszakba készül az Opel-gyár „szalagjához”, ilyenkor a legjobb öltönyét veszi föl az alkalomra. Marcin „ősidők óta” a legjobb tanuló az osztályban, az apja pedig, miután hazaért a szülői értekezletről, bemegy a fia szobájába, leül a kanapéra, ránéz a fiára, és nem szól semmit. Marcin tudja, hogy ebben a pillanatban az apja büszke rá, és pontosan tudja, mit akar mondani neki, csak nem képes szavakba önteni. Az apja elüldögél egy kicsit, aztán hirtelen föláll, szorosan magához öleli, visszamegy a konyhába, és kivesz három sört a hútőből. Két üveget maga elé tesz, a harmadik tartalmát óvatosan pohárba tölti, és odaadja Aniának, Marcin anyjának.
Az egyik szülői értekezlet után Ania azt mondta a férjének, hogy jó lenne, ha elmennének „igazi nyaralásra”. Tényleg nagyon örül, hogy a férje – aki német — Helt is szereti, de a gyerekekre való tekintettel „jó lenne, ha egyszer másképp lenne”. Tudja, hogy nagyon drága az ilyesmi, de Marcinek osztályában mindenki olyanokat mesél a nyári szünet után... A férfi félbeszakította. Ki nem állhatta, ha azt kellett hallgatnia, miket mesélnek Marcin osztálytársai.
Ania még több ügyeletet vállalt a kórházban, a férje egy évig jelentkezett minden lehetséges éjszakai műszakra. December 20-án repülőre szálltak Frankfurtban, és elrepültek Thaiföldre, Phuket szigetére. Ha egyszer megkérdezték volna Aniát, milyennek képzeli a édenkertet, azt felelte volna, hogy pontosan olyannak, amilyen a terasz a bungalójuk előtt, Khao Lakban, a dombon, amelynek szelíd lejtője az óceánig ér.
Első nap megállás nélkül fotózott, és képeslapokat küldött Lengyelországba. Szenteste kimentek a strandra, és a tengerparton sétálva várták az első csillagot. Marcin kézen fogva vezette a húgát, többször beszaladtak a vízbe. Az étteremben az ünnepi vacsorán törtek ostyát. Utána visszamentek a szobájukba, Justynka pedig táncra perdült örömében, amikor megtalálta az ajándékokat a kis műkarácsonyfa mellett, amelyet a reggeli takarítás alatt helyezett el a személyzet minden apartmanban. A babának örült a legjobban, amelyet Marcintól kapott...
Marcin tizenhárom éves volt, amikor Justynka született. Tizenhárom évig volt egyke. A szülei — főleg Ania — attól féltek, hogy a kamaszodó fiú nem nyugszik bele abba, hogy egyszer csak behatol valaki a világába, és háttérbe szorítja. Tévedtek. Marcin az első pillanattól fogva imádta az ő „hercegnőjét”, Justynka pedig nem aludt el addig, amíg meg nem kapta a bátyjától a jóéjtpuszit. Az óvodában tudták, hogy Justynkát mindig Marcin viszi haza...
Reggel, az ünnep másnapján, tíz óra harminc körül Ania még hálóköntösben, a teraszon kortyolta a reggeli kávéját, és nézte, hogy a gyerekei a meredek lépcsőkön mennek lefelé, a szálloda medencéjéhez. Egy pillanatra megálltak, váltottak pár szót, aztán Marcin megfordult és fölszaladt. Ania először az ajtónyitás neszét hallotta, aztán a fia lehalkított hangját:
— Justysia itt felejtette a babáját, nem tudod véletlenül, hol...
A többit már nem hallotta, túlharsogta valami elképzelhetetlen robaj. Ania a terasz korlátjához futott. Justynka lassan lépkedett lefelé...
Három nappal később azonosították a holttestét több száz más áldozatéval együtt. Khao Lak buddhista szentélyében alakítottak ki ideiglenes hullaházat, ott helyezték el őket.
Egy hete érkeztek haza. Marcin szinte el sem hagyja a szobáját a húga temetése óta. Ha megszólal a telefon, vagy ha becsöngetnek az ajtón, elfordítja a kulcsot a zárban, fülére teszi a fejhallgatót, és Nirvanát hallgat.
Mindenki azt hiszi, hogy Justynka csak a szüleit hagyta árván, csak őket kell vigasztalni, velük kell sírni, az ő kezüket kell fogni némán. Marcin viszont nem tud egyke lenni. Esténként, amikor biztos lehet abban, hogy a szülei a hálószobában vannak, bemegy Justynka szobájába, leül az ágyára, a párnájára teszi a kezét, és sírva fakad. Azt sajnálja a legjobban, hogy visszament azért a nyomorult babáért... 



Uploaded byP. T.
PublisherTypotex
Source of the quotationhttp://www.typotex.hu
Buy it here!

minimap