Baran, Marcin : Dno

Mokre popołudnie, wszystko zlepione

tafelkami wilgoci. Trzeba już zsunąć

z siebie cień tej kobiety, która

zostawiła na mnie garść swego zapachu.

Kończy się pamięć o wspólnej sekundzie,

ciepły wiatr wieje watowany chłodem.