Babits Mihály: Pytanie wieczorne (Esti kérdés in Polish)

Wieczorem, gdy rozpostrze się nad nami
czarka opona, gęsta jak aksamit,
którą pomału cały świat osłania
jakaś ostrożna i ogromna niania
tak delikatnie, że swych głów nie zegną
trawy, nie klęknie ziółko ani jedno,
nie pomną swoich sukienek powoje,
ani jednego pyłku nie uroni
motyl, złożywszy skrzydeł dwakroć dwoje
w cieniu, co sen ich niezmącony chroni,
w cieniu opony, co miękka i gładka,
od puchu lżejsza, od kwietnego płatka –
wtedy - gdziekolwiek błąkasz się po świecie,
czy śtkwisz w ponurym, burym gabinecie,
czy śledzisz, sennie skulony w kawiarni,
kolejny rozbłysk gazowej latarni,
czy z psem wyszedłeś, a tu z drzew
nad wzgórzem księżyca gęba przeziera leniwa,
czy jedziesz szosą powleczoną kurzem
i twój woźnica na koźle się kiwa,
czy na pokładzie huśtanym przez fale
nudzi cię, czy się telepiesz w przedziale,
czy wałęsając się po obcym mieście
stajesz na rogu i tamujesz przejście,
a wzrok twój gubi się, wikła w podziwie
w dalekich ulic i świateł przędziwie;
czy właśnie tutaj, na Riwie, nad rzeką
topiącą błyski w opalowej głębi
żałujesz tego, co uszło daleko
i wspomnieniami tak słodko cię gnębi,
serią obrazów, co już tylko migną
wysłane przez latarnię czarnoksięską,
pamięcią uczuć, co już nie ostygną
i pozostaną skarbem twym i klęską:
wtedy, gdy brzemię wspomnień cię przytłoczy,
możesz się ugiąć i wbić w ziemię oczy:
pośród uroków wabiących przemożnie
skulisz się w sobie i zapytasz trwożnie:
- Tyle tu piękna, a właściwie - po co?
po co? - powtarzać będziesz w osłupieniu –
błyski na wodzie i żyłki w kamieniu,
i ta opona, która zwie się nocą?
Po co to wzgórze, zielone na wiosnę?
Morze nie tknięte pługiem? Po co fali
przypływ i odpływ, po co brzeg w oddali
i chmury - Danaidy bezradosne,
i słońce - kamień, co Syzyfa pali?
Czemu wspomnienia są i dawne lata?
Blask latarń? Czemu - księżyca poświata?
Dlaczego czas zostaje, choć uchodzi?
Lub spójrz na trawkę żyjącą bezwiednie:
dlaczego rośnie, skoro i tak zwiędnie?
Dlaczego więdnie, skoro się odradzi?