Arany János: Epilog (Epilogus in Polish)

Az életet már megjártam.
Többnyire csak gyalog jártam,
Gyalog bizon'…
Legfölebb ha omnibuszon.

Láttam sok kevély fogatot,
Fényes tengelyt, cifra bakot:
S egy a lelkem!
Soha meg se' irigyeltem.

Nem törődtem bennülővel,
Hetyke úrral, cifra nővel:
Hogy' áll orra
Az út szélin baktatóra.

Ha egy úri lócsiszárral
Találkoztam s bevert sárral:
Nem pöröltem, –
Félreálltam, letöröltem.

Hiszen az útfélen itt-ott,
Egy kis virág nekem nyitott:
Azt leszedve,
Megvolt szívem minden kedve.

Az életet, ím, megjártam;
Nem azt adott, amit vártam:
Néha többet,
Kérve, kellve, kevesebbet.

Ada címet, bár nem kértem,
S több a hír-név, mint az érdem:
Nagyravágyva,
Bételt volna keblem vágya.

Kik hiúnak és kevélynek –
Tudom, boldognak is vélnek:
S boldogságot
Irígy nélkül még ki látott?

Bárha engem titkos métely
Fölemészt: az örök kétely;
S pályám bére
Égető, mint Nessus vére.

Mily temérdek munka várt még!…
Mily kevés, amit beválték
Félbe'-szerbe'
S hány reményem hagyott cserbe'!…

Az életet már megjártam;
Mit szivembe vágyva zártam,
Azt nem hozta,
Attól makacsul megfoszta.

Egy kis független nyugalmat,
Melyben a dal megfoganhat,
Kértem kérve:
S ő halasztá évrül-évre.

Csöndes fészket zöld lomb árnyán,
Hova múzsám el-elvárnám,
Mely sajátom;
Benne én és kis családom.

Munkás, vidám öregséget,
Hol, mit kezdtem, abban véget…
Ennyi volt csak;
S hogy megint ültessek, oltsak.

Most, ha adná is már, késő:
Egy nyugalom vár, a végső:
Mert hogy' szálljon,
Bár kalitja már kinyitva,
Rab madár is, szegett szárnyon?

Już przeszedłem życie swoje.
Zawsze pieszo, z niepokojem,
Pieszo, kłusem…
Co najwyżej omnibusem.

Wiele ja widziałem karet,
Osi, kozłów pełnych zalet:
Na mą duszę!
Zazdrość mnie nie yjadła, tuszę.

Nie dbałem, jak wchodzą na nie
Lowelasi; strojne panie:
Jak wąchają
Tych, co idą drogi skrajem.

Jeśli jakiś stangret pana.
Błotem mnie ochlapał z rana:
Nie płakałem –
Wycierając się, czekałem.

Ba przy drodze kwitło przecie
Niepozorne jakies kwiecie:
Podchodziłem
I zrywając je woń piłem.

Już przeszedłem życie swoje;
Toczę z nim rozliczne boje:
Razy Parę
Nagrodziło mnie nad miarę.

Nie prosiłem, tytuł dało;
Sławę też, rzec mogę śmiało:
Gdybym pragnął,
Spełniłoby prośbę każdą.

Żem jest próżny, szepczą jedni,
Butny i szczęśliwy; biedni:
I któż widział
Szczęście, w które nie wszedł kindżał?

Choć choroba się tajemnie
Każąc wątpić wdarła we mnie;
I rzemiosło
Jest jak krew Nessosa gorzka.

Jaki prac mnie czekał ogrom!…
Nie spełniąjąc szedłem obok
Ledwie-ledwie
W tej nadziei, co zawiedzie!…

Już przeszedłem swoje życie:
Sercu memu tęsknie śni się
I uparcie
Na straconej stanie warcie.

Ciszy trochę i spokoju
Żeby nucić pieśń po znoju,
O tam błagał
A tu co rak prawda naga.

W drzew zieleni ciche gniazdo,
W nim bym gościł Muzę każdą
I rodzinę,
I szklaneczkę z dobrym winem.

O, starości pracowita,
Spraw, bym koniec dzieła witał,
A najlepiej
Spraw, bym sadził, żebym szczepił.

Teraz, choćbyś wrócić chciało:
Na sen wieczny czeka ciało:
Czy wzlatuje
Ptak z otwartej nagle klatki,
Gdy podcięte skrzydła czuje?